Direniş Aralık 2000 Özel
http://www.direnis.com/zafer_oz/index.htm

YALANLARLA KATLİAMIN ÜSTÜNÜ ÖRTEMEZSİNİZ!

Cumhuriyet tarihinin en kanlı operasyonlarından, en acımasız saldırılarından birini yaşadık. Parababalarının sözcüleri, halkın çocuklarına karşı bir kez daha imha ve katliam silahlarını kullandılar. Şu anda birçok yönü karanlıkta olan saldırının boyutları ile ilgili önümüzdeki günlerde daha detaylı verilere ulaşacağız. O zaman şefkat operasyonunun içeriğini daha iyi anlayabileceğiz.

Saldırının çok önemli bir yönü askeri operasyonla birlikte yürütülen psikolojik harekattır. Geniş yığınlar yürütülen psikolojik harekatla katliama taraftar kılınmaya çalışılmaktadır. Özellikle devrimcilere ve devrimci örgütlere yönelik karalama kampanyası, içeriği tam anlaşılamayan bir “terörist” figürünün zihinlere sokulmaya çalışılması bu psikolojik harekatın ana başlıklarını oluşturmaktadır.

Psikolojik harekat, kontrgerilla operasyonlarının vazgeçilmez bileşenlerinden biridir. Kontra eylemlere kitle desteği sağlamak ve devrimci propagandanın etkisini azaltmak bu faaliyetin ulaşmak istediği hedeflerdir. MİT başkanının son demecindeki “anaları kazanmak gerekiyor” sözü, kendileri açısından psikolojik harekatın önemini sergilemektedir.

Bizler açısından ise psikolojik harekatın püskürtülebilmesi büyük önem taşımaktadır. F tipine geçişin başarılmasının yarattığı moral bozukluğu, psikolojik harekatın altında ezilme ile daha da derinleşebilir. Psikolojik harekat, geliştirdiği argümanlarla devrimci propagandanın, gerçeklerin teşhiri kampanyasının önünü kesmeyi hedeflemektedir. Bu yüzden psikolojik harekatın başlıkları üzerinde tartışmak şu anda anlamlı gözükmektedir.

Terörist kimdir?

Terörist kelimesi egemenlerin çok sevdiği bir kelimedir. Bu kavramın anlattığı kişilik, hiçbir sosyal bağlantısı olmayan, yakıp yıkmaktan, yoketmekten, öldürmekten, ortalığı karıştırmaktan başka bir niyeti olmayan bir kimsedir. Bu kişiler sorun çıkarmak için yaşamaktadırlar. Ölüsevicidirler. Dış mihraklar tarafından yönlendirilirler. Beyinleri yıkanmıştır. Aslında gerçekle ilgisi olmayan kimi düşüncelere fanatik bir biçimde bağlanmışlardır. Bu düşünceler adına ölmeye ve öldürmeye hazır robotlardır.

Bu imajın güçlendirilebilmesi için bütün medya kurumları büyük bir gayretle çalışmaktadırlar. Devletin cezaevi operasyonu başlar başlamaz, medya çeşitli argümanlarla ölümleri meşrulaştırmaya çalışmıştır. Terörist denen kişilerin ne kadar mantıksız, ne kadar anlamsız davranışlar içinde oldukları, güncel gerçeklerden kopuk oldukları, vahşi canavarlar gibi davrandıkları tekrar tekrar kitlelere enjekte edilmiştir.

Teröristin çağrıştırdığı bir diğer olgu da şiddettir. Teröristler şiddete taparlar. Şiddete bu kadar düşkün olmalarının yine hiçbir sosyal ayağı yoktur, bu sanki bir psikolojik hastalıkmış gibi ortaya konmaya çalışılır.

Bu bakış açısı kime aittir? Bu bir sınıf bakış açısıdır. Mal, mülk sahibi, işini, düzenini kurmuş, bu düzenin bütün nimetlerinden yararlanan, lüks restoranları, alışveriş mağazalarını tıklım tıklım dolduran, hayatının en büyük gayesi daha fazla tüketmek haline gelmiş olan hazır yiyici, sömürücü kesiminin bakışıdır. Devrimci önderleri “yurtdışında şöyle lüks içinde yaşıyorlar” diye eleştiren köşe yazarlarının her biri mültimilyarderdir, birçoğunun Miami’de yazlığı, Londra’da kışlık evi bulunur. Her biri milyarlarca liralık maaşlarla yaşamlarını sürdürmektedirler. Medyatik güçlerini maddi servete dönüştürmenin yollarını birçok farklı biçimde kullanmayı çok iyi bilmektedirler. Rauf Tamer örneği tek örnek değildir, onun şansızlığı ağababasını yanlış seçmek olmuştur.

O yüzden yoksulların, ezilenlerin sesi olan devrimcilerin varlığı dahi onları iğrendirmektedir. Bu zenginlik düşmanlarının varlığı, onlar için büyük bir tehdit oluşturmaktadır. Devrimcileri, psikopatlar gibi gösterecek araçları geliştirmek bunların görevidir. Çünkü zenginlik düşmanlığının tüm topluma yayılması onlar için bu güzel hayatın sonu anlamına gelecektir.

Esas olan sınıf bakış açısına sahip olabilmektir. Şiddet kullanmak, ölmek ve öldürmek bu adaletsiz düzenin doğasına son derece uygundur. Her fırsatta savaş tellallığı yapanların, ölümü doğallaştırmak için her türlü imkanı kullananların bugün kalkıp devrimcileri şiddete taparlık ve ölüsevicilikle suçlamaları ne büyük ikiyüzlülüktür. Biz devrimciler şiddetin meraklısı değiliz. Fakat insanlık tarihinin bütün evrelerinde gözlenebildiği gibi şiddeti toplumsal yaşamın merkezine koyanlar hiçbir zaman ezilenler olmamıştır. Ezenler için şiddet kullanabilme tekelini elinde bulundurabilmek en temel hedef olmuştur. Şiddete tapan en başta kendileridir. Yoksul insanların rızkını Amerikan silahlarına yatıran, eğitimden sağlıktan çok orduya ve emniyete kaynak ayıran kendileridir. Kürdü Türke, Aleviyi Sünniye kırdıran, toplumsal kesimleri sürekli olarak birbirlerine kışkırtan kendileridir. İşkenceye tapan kendileridir. Ülkenin tarihini katliamlar tarihine çeviren kendileridir.

Böylesi bir ortamda devrimcileri şiddete tapmakla suçlamak, yoksulların elinden şiddet kullanabilme gücünü almak için kullanılan bir ajitasyondur.

Madem egemenler olaylara gayet net bir sınıf bakış açısı ve kini ile yaklaşıyorlar, bizler de bizim için mücadele etmek uğruna yola çıkan insanlara böylesi bir net sınıf bakış açısı ile yaklaşmamız gerekmektedir. Zengin adamın devrimcilere küfür etmesi doğaldır. Ama karnını doyuramayan, çocuğunu okutamayan, hastaneye gidemeyen bizlerin devrimcilere inanmaması, en başta kendimize ihanettir. Bu sahte yazarlar, psikolojik harpçiler bizim yaşam koşullarımızın ağırlığı altında nasıl ezildiğimizi biliyorlar mı? Bunun için kıllarını kıpırdatıyorlar mı? Türkiye dünyanın en adaletsiz ülkelerinden biri olmuş, bunu düzeltmek için zerre kadar bir girişimde bulunuyorlar mı? Tam tersine IMF eliyle her geçen gün daha fazla sömürülmüyor muyuz?

Eğer bugün devrimcilerin cezaevinde katledilmeleri ile, zenginlerin Paris’teki düğünlerine İstanbul’dan dolmuş uçak kaldırmaları arasındaki bağı göremiyorsak tümüyle beynimiz yıkanmış demektir.

Beyin yıkayan kimdir? Küçücük çocuklara her gün okullarda “Varlığım Türk varlığına feda olsun diye” and okutanlar değil de bizler mi beyin yıkıyoruz? Anadolu yakasında, E-5’in altı ile üstü arasındaki yaşam seviyeleri arasındaki farktan hiçbir sonuç çıkartamayan zavallıların değil de bütün zorluklara rağmen, dünyanın ezilenlerinin sesi olabilmek için ölümü göze alabilenlerin mi beyni yıkanmıştır? Bu soruya cevabınız evetse, yazının devamını okumanıza hiç gerek yoktur.

Devrimciler kendilerini niye yaktı?

Dört duvar arasındaki insanların dışarıdaki insanlarda, kendi koşulları ile ilgili duyarlılık yaratabilmek için kendi vücutlarını ortaya koymaktan başka bir şansı var mıdır? Ölüm orucuna girmekle kendini yakmak arasında mantık olarak çok ciddi bir farklılık yoktur.

Fakat katiller devrimcilerin bu restini, kendi katliamlarını örtebilecek bir araç olarak kullanmaya çalışmışlardır. Birçok devrimcide silah yarası bulunmasına rağmen, bütün ölümlerin kendini yakma ile gerçekleştiğini söylemek büyük bir yalancılıktır. Fakat Adalet Bakanı artık yalan söylemeye alışmıştır.

Sivas’ta insanların yakılmasını teşvik eden ve seyreden devlet şimdi, devrimcilerin kendini yakmasının ne kadar dehşet verici olduğunu tartışmaktadır. Esasında böylesi bir karar karşısında çok sevinmişlerdir. Böylece insanlarımızı kitleler halinde diri diri yakarken buna ikna edici bir mazeret bulmuşlardır.

Kendini yakmak dehşet vericidir, ama işkence değildir, insanların tek kişilik hücrelerde ömür geçirmeye mahkum edilmesi değildir, Ulucanlar’da yapılanlar değildir, askerlerin öldürdükleri gerillaların kulaklarını kesmesi değildir, elindeki televizyon kumandasını silah zanneden polisler tarafından evinde pijaması ile oturan adamın çoluğunun çocuğunun önünde katledilmesi, 100 milyonla bir ay geçirmeye mahkum edilmek değildir... Bu liste uzatılabilir. Fakat şurası açıktır ki bize dayatılanlar karşısında bizim kendimizi yakmamız oldukça hafif kalmaktadır.

Cezaevlerine girilemiyordu...

Girildiği zaman neler olduğunu çok iyi biliyoruz. Ümraniye, Buca, Burdur, Ulucanlar, Diyarbakır ... Devrimcilerin barındığı herbir cezaevinin adıyla anılan bir katliam mevcuttur. Bu ülkede idam cezaları sözümona 1984’ten beri uygulanmamaktadır, fakat devrimciler belli aralıklarla cezaevinde katledilerek fiili idamlar gerçekleştirilmektedir.

Cezaevlerinde infaz memurları düzenli olarak sayım ve aramalarını gerçekleştirirler. Zaten doğal ve yasal olan da budur. Jandarma cezaevlerinin dış güvenliğinden sorumludur.

Devlet yetkililerinin cezaevlerine giremiyoruz demelerinin altında yatan sebep, şu anda cezaevlerinde devletin işkence yapma özgürlüğünün elinden alınmış olmasıdır. Oysa devlet devrimcilerin, cezaevinde özgürlüklerinin kısıtlanmasını yeterli bir ceza olarak görmemektedir. Onlarla hiçbir sınırlamaya tabi olmaksızın istediği gibi uğraşarak, istediği biçimi verebilmek istemektedir. Devrimciler ıslah edilmesi gereken yaratıklardır onların gözünde. Zenginlik düşmanlığı en büyük suçtur. Hükümetin, şu kadar yıl sonra girdik dediği ve büyük bir zafer kazanmış gibi kendine pay çıkardığı cezaevleri, yeniden yapılandırılmak istenmektedir. Amaç, devrimci birey ile devleti birebir karşı karşıya getirmektir.

Türkiye bir hukuk devleti değildir. Yasaların kapalı kapılar ardında ne kadar geçerli olduğunu polisle başı belaya girmiş her Türkiye vatandaşı çok iyi bilir. Devrimcilerin, F tipi cezaevlerine karşı direnmelerinin altında yatan sebep budur. Çiçeklerle süsledikleri ölüm hücrelerini topluma beğendirmeye çalışanlar, en büyük darbeyi ezilenlere vurmaya çalışmaktadırlar.

Evet, devlet cezaevlerine girmiştir, ölü sayısı şu anda 24’tür, fakat gerçekler ortaya çıktığında bu sayının 100 civarında olması büyük olasılıktır.

Psikolojik harekata karşı diri duralım....

Egemenler, ezilenleri daha çok ezmeyi kafaya koymuştur. Yürütülen F tipi projesi bu bilincin bir ürünüdür. IMF paketleri, özelleştirmeler, hepsi aynı sürecin parçalarıdır. “Küreselleşme ve demokratikleşme” süreçlerinin yansımaları toplumun daha büyük kesimlerinin yoksulluk çarkının içine düşmesidir. Bu adaletsizliğe karşı çıkanlar ise hücrelerde ıslah edilmeye çalışılacaktır. Oysa normal olan adaletsizliği hoş görmek, kabullenmek değil tüm insanların ürettikleri bunca nimetten eşit bir biçimde yararlanabilecekleri bir toplum için politika yapmaktır. Ezilenlerin kendi hayatlarına sahip çıkmalarıdır normal olan. Kafayı kuma gömen devekuşu gibi yaşamak ise aymazlıktır, kendine ihanettir.

Mücadelenin koşulları ağırlaşmaktadır belki. Bedeller büyümektedir. Fakat egemenlerin atacakları hiçbir adım, yapacakları hiçbir zorbalık, gerçekleştirecekleri hiçbir katliam ezilenlerin ezenlere karşı yeni evlatlarıyla mücadeleye devam etmesinin önüne geçemeyecektir. Bu kavga, adalet ve eşitlik, özgürlük ve kardeşlik yaşanan birer gerçeklik olana kadar devam edecektir.

Devrimciler bunca zorluğu ne adına göğüslemeye çalışıyorlar? Düşünün. Etliye sütlüye bulaşmadan yaşamayı, başını derde sokmamayı onlar bilmez miydi? Düşünün.

Bu toplumun en değerli insanlarının, halkı için ölümü göze almış, büyük çoğunluk kendinden başka hiçbir şey düşünemeyecek bir bencillik bataklığına batmışken ezilenlerin sözcülüğü gibi zorlu bir görevi seçmiş insanlara sahip çıkalım, yalanlara kanmayalım. Karalamalara inanmayalım. Devrimciler ezilenlerin, emekçilerin, yoksulların sesidir. Onlara sahip çıkmak da ezilenlerin, emekçilerin, yoksulların görevidir. Bırakalım zenginler ve onların sofralarından kalkmayan, leş meraklısı köşeyazarları, televizyon yorumcuları, haber spikerleri kendileri çalsın kendileri oynasınlar.

Son bir sözde katillere! Hepimizi de öldürseniz, işkencelerde de kırsanız arkamızdan gelenler hep olacak! Çünkü biz haklı olan tarafız. Siz ise bir avuç yiyicinin, asalağın dolandırıcının kiralık katillerisiniz! Katliamlarla bizi tüketemeyeceksiniz!

Şimdiye kadar olduğu gibi!